Symphony No.3, Op.78

• English
• Nederlands
• Français

Camille Saint-Saëns' Symfonie nr. 3 in C klein, Op. 78, algemeen bekend als de “Orgelsymfonie”, is een van zijn beroemdste en meest ambitieuze werken. Het werd gecomponeerd in 1886 en valt op door de integratie van het pijporgel, een zeldzame functie in symfonieën, die een monumentale en majestueuze klank geeft aan de orkestrale textuur.

Saint-Saëns, zelf een zeer bedreven organist, schreef het stuk in opdracht van de Royal Philharmonic Society in Londen en droeg het op aan zijn goede vriend en mentor Franz Liszt, die kort voor de voltooiing overleed. De symfonie mengt traditionele symfonische vormen met innovatieve orkestratie en harmonische structuren, waardoor het een unieke brug vormt tussen de Romantiek en de vroegmoderne periode.

De symfonie is opgebouwd uit twee hoofddelen, elk verdeeld in twee delen, waarbij het orgel een centrale rol speelt in het tweede en in het dramatische laatste vierde deel. Ondanks het complexe ontwerp behoudt de symfonie een emotionele diepte en toegankelijkheid die het tot een favoriet voor de concertzaal hebben gemaakt.

Interessant is dat Saint-Saëns ooit opmerkte dat hij alles wat hij wist in deze symfonie had gestopt, wat de rijkdom in zowel techniek als expressie verklaart. De grootsheid van het werk, met de stijgende orgelmelodieën, vertegenwoordigt niet alleen het hoogtepunt van Saint-Saëns' orkestrale vaardigheid, maar ook een eerbetoon aan de nalatenschap van Liszt en de Romantiek.

Anekdote

Een beroemde anekdote over Saint-Saëns' Orgelsymfonie gaat over de reactie van de componist op het immense succes van de première. Na het dirigeren van de eerste uitvoering in Londen in 1886 kreeg Saint-Saëns een minutenlang daverend applaus. Ondanks de enthousiaste ontvangst bagatelliseerde Saint-Saëns, bekend om zijn bescheidenheid en professionaliteit, de opwinding.

Toen hem werd gevraagd wat hij van de overweldigende ovatie vond, merkte hij simpelweg op: “Ik heb alles gegeven wat ik kon geven. Wat ik hier heb, zal ik nooit meer bereiken.”

Deze uitspraak weerspiegelt zowel zijn tevredenheid met het werk als een gevoel van finaliteit in zijn symfonisch schrijven. De Orgelsymfonie zou inderdaad zijn laatste symfonie zijn, maar het werd een van de meest blijvende stukken van zijn nalatenschap, geliefd bij zowel publiek als musici vanwege de kracht, complexiteit en schoonheid.

En nog een Synchestra gerelateerde anekdote: dit werk ligt aan de basis van de [ontstaansgeschiedenis van Synchestra, op 12 april 2004] (https://forum.synchestra.ai/public/d/206-12-april-2004-the-seed-of-synchestra-is-planted), toen onze stichter dit werk voor het eerst speelde met een digitaal orkest op het orgel van de kathedraal van Brussel. Daarom heeft het werk serienummer SO 0001 in de portefeuille van Synchestra!